เรียกเราว่า ผู้หลงใหลเตกีลา ก็แล้วกัน วันนี้จะขอเปรยถึงเรื่องเก่าๆ เมื่อครั้งริลอง
ประสบการณ์ครั้งแรกกับเหล้าเตกีลานั้นผ่านมาค่อนทศวรรษเห็นจะได้... เราอยู่ที่เมืองบาร์เซโลนา ราชอาณาจักสเปน พกความคะนองไปเต็มกระเป๋าทีเดียว อันที่จริงแล้วเวลานั้นเรียกได้ว่าเห่อดีกรีสุราเหลือเกิน ไม่รู้จักพอ ถึงขั้นของขึ้น... วางมาดอย่างกับทหารสเปนผู้พิชิต (Conquistador) สุดท้ายก็เลยลงเอยครือๆ กัน หัวทิ่มหัวตำไม่เป็นท่า กระสุนไฟ 8 นัดวิ่งทะลวงเส้นเลือดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เปรี้ยง 1 เปรี้ยง 2 เปรี้ยง 3 รู้สึกตัวอีกทีก็เลิกงาน... ย่างเข้าปีพุทธศักราช 2547 อย่างซึมๆ ด้วยอาการปวดขมับ แหม... เป็นการพบกันที่น่าประทับใจ
กว่าจะหลาบจำก็ผ่านไปแล้วหลายขนาน หลายวาระ ค่อยๆ ปรับ ค่อยๆ เรียนรู้ ตามโอกาสลิ้มรสเตกีลาที่มาถึงเสมอ และเมื่อได้รู้จักกันมากขึ้นก็ยิ่งถูกใจ ว่าไปก็ชักจะเปรี้ยวปากสากคอนิดๆ
ไม่เพียงกระหาย แต่อารมณ์แปลกพิกลก็ก่อตัวตามมาด้วย เมื่อพลันไปเห็นโฆษณา ของ Skin Food เข้า นึกยินดีที่เขาเลือกเอาต้นอากาเว (Agave) หรือที่ชาวเม็กซิกันเรียก หม่าเก (Maguey) นั่นน่ะ มาปรุงเป็นเครื่องสำอาง ชุดหนึ่งมีตั้งหลายผลิตภัณฑ์ เออ... ก็ดี อยากมีไว้ ใช้บ้างไม่ใช้บ้างตามประสา
ที่แน่ๆ นักเลงเตกีลาย่อมรู้ชัดว่าอากาเวสีฟ้าแห่งรัฐฆาลิสโก แดนดินภูเขาไฟ (Volcanic Soil) ทางทิศตะวันตกของสหรัฐเม็กซิโก เปรียบดังหัวใจของสุราชนิดนี้ สุขุมแต่สนุกสนาน ดุดันแต่พิถีพิถัน ทรหดแต่ละมุนละไม
แม้จะยอกันว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ก็อย่าได้ทะลึ่งไปเชียว
หนามเธอบาดลึกชิบเป๋ง !
Olé !!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น